Plaatnportret geschreven door Leo van Krukkert.
Bobbie Gentry is de artiest’nnaame van Roberta Lee Streeter (Chickasaw County, Mississippi), een Amerikaanse zangeres die geboar’n is op 27 juli 1942. Sie was een van de 1ste vrouwlukke country-artiest’n die zelf heur líédties skreef en was actief van 1964 tot 1981.
In de countrywereld was ze redeluk succesvol met as absolute uutschíéter heur ‘Ode to Billie Joe’ det in de zommer van 1967 vier wekk’n op 1 steun in de Billboard Hot 100.
Det succes hef ze in 1ste instantie te dank’n àn discjockey’s die ‘Ode to Billie Joe’, det op de B-kaante van een singletie stíét, velle interessanter vön dan de A-kaante met Mississippi Delta. ’t Is oaverigens weer in de Mississippi Delta, de geboartestreek van Bobbie Gentry, woar ’t vèrhaal van de B-kaante zich ofspelt; nameluk ’t vèrhaal oaver de zelfdoding van Billie Joe MacAllister.
De Tallahatchie in ’t vèrhaal, een brugge die oaver de gelieknaamige rivier ligt, betekent ‘Rots van water. Bobbie Gentry beskrif in heur líéd de reacties van ‘heur’ Vá, Móé en breur op ’t zelf uut ’t lēēm stapm van Billie Joe MacAllister. En die reacties bint gevuulloos en domweg bot. Zelf nuumt Bobbie Gentry ’t onvèrschilligheid en onbewuste wreedheid.
Zo maakt Vá zich d’r drukker um ’t feit det hij nog een paar bunder laand mut ploeg’n dan um Billie Joe’s oaverlijd’n en vindt hij det Billie Joe sowieso nooit goed wies e-wes hef. En Móé vind ’t zelfs een groote schaane. ’t Bint ieskoale reacties die nul komma nul inlēēvingsvèrmoog’n vèrroad noar ’t slachtoffer toe en noar diens noast’n.
Gemiddeld beëindigt in Nederlaand 5 mēēns’n per dag zelf hun lēēm. Dus ie zoln hoast denk’n det iederíéne dan wè iemaand kent die hiertoe e-köm is en det dientengevolge de reacties op een zelfdoding hedendaage nie meer zo harteloos bint as destieds oaver de dood van Billie Joe MacAllister.
En mèschien is ’t ok inderdoad wè zo, det d’r vèdaage de dag meer acceptatie is as det d’r bèveurbeeld veur 30 joar terugge was. Mà det nemt nie weg det d’r noe nog steeds luu bint die een ongeleuflukke dikke plaate veur de kop hebt. Luu bèveurbeeld die de maniere woarop iemand zien eig’n lēēm nam, op een vèrschrikkeluk lompe en respectloze maniere umskríéft. (Manier’n die ik hier uuteroard achterwēēge loat um te vèrmeld’n).
Of weer aandere luu die bèveurbeeld zegt van: “Ha’k à wè dach” of “Een starkn hef’t nooit e-wes.” Met zo’n opmarking goat ze compleet veurbie àn ’t vecht’n en knokk’n, àn de strijdlust die iemaand hef e-lēēverd. Strijd die neudig was um de joar’nlange olles oaverheersende, ondraaglukke angst’n, píéne en radeloosheid, ’t heufd te kunn’n bied’n.
En is ’t dan mèschien wè nie zo det, noa een erbarmeluk gevecht en lange lijdensweg, d’r nie íéns meer sprake is van een keuze ? En det, lichameluk en/of geesteluk e-sloopt en uut-e-put, uut ’t lēēm stapm dan nog de enige optie is ?
Hoe dan ok mut de piene veur de oaverledene, die töt zo’n dramatisch besluut e-leidt hef, grooter wes hem dan de piene van ’t achterloat’n van de geliefd’n, familie en noast’n. ’t Mut ten lange leste, ondraagluk wes hem.
En joa tuurluk, det de piene bie de achterblíévers ok intens en hartverscheurend is sprekt veur zich. En hoe graag de buutnwēreld ok zol zíén of zelfs vèrwacht det de geliefd’n, familie en noast’n de droad van ’t lēēm noa een paar moand of een half joar gewoon weer op-e-pakt hebt; rouwen kent gin specifieke verloopdoatum.
Een ieder dut det noe íénmoal op zien eig’n maniere en in zien eig’n tempo. Vaake vol vèrtwiefeling zuukend noar antwoard’n woarbie ’t verdriet achter de veurdeure veur aandern vaake onzichbaar blif.
Mà ach, die buutnwēreld. Loat ze vèrrekk’n en ’t zelf mà uutzuukn. Die hebt woarschijnluk nooit liefde wull’n ervaren van, of vuult veur diegene, die d’r noe nie meer is …
Post comments (0)